آفت اندوه

 إِذَا هِبْتَ أَمْراً فَقَعْ فِيهِ فَإِنَّ شِدَّةَ تَوَقِّيهِ أَعْظَمُ مِمَّا تَخَافُ مِنْهُ؛

چون از كارى ترسى بدان در شو، كه خود را سخت پاييدن دشوارتر تا در نشدن در كار و ترسيدن.

نهج البلاغه، حکمت 166 ( ترجمه مرحوم شهیدی، ص 392)

رُبَّ عَالِمٍ قَدْ قَتَلَهُ جَهْلُهُ وَ عِلْمُهُ مَعَهُ لَا يَنْفَعُهُ؛ 

بسا دانشمند كه نادانى وى او را از پاى در آورد و دانشش که او با او بود، وی را سودى نبخشید.

نهج البلاغه، حکمت 104

إِنَّ الْمِسْكِينَ رَسُولُ اللَّهِ، فَمَنْ مَنَعَهُ فَقَدْ مَنَعَ اللَّهَ وَ مَنْ أَعْطَاهُ فَقَدْ أَعْطَى اللَّهَ؛

نيازمندى كه به تو روى آورده، فرستادۀ خداست؛ كسى كه از يارى او دريغ كند، از خدا دريغ كرده، و آن كس كه به او بخشش كند، به خدا بخشيده است.

نهج البلاغه، حکمت 304

 لَا يَكُونُ الصَّدِيقُ صَدِيقاً حَتَّى يَحْفَظَ أَخَاهُ فِى ثَلَاثٍ فِى نَكْبَتِهِ وَ غَيْبَتِهِ وَ وَفَاتِهِ؛

دوست، دوست نيست مگر آن كه حقوق برادرش را در سه جايگاه نگهبان باشد:

در روزگار گرفتارى، آن هنگام كه حضور ندارد، و پس از مرگ.

نهج البلاغه، حکمت 134.

اسْتَنْزِلُوا الرِّزْقَ بِالصَّدَقَةِ؛ 

روزى را به وسيله صدقه فرود آوريد.

نهج البلاغه، حکمت 137.

تَخَفَّفوا تَلحَقوا؛

سبکبار شوید تا برسید.

نهج البلاغه، فرازی از خطبه 21.

الْهَمُّ نِصْفُ الْهَرَمِ؛

اندوه خوردن، نيمى از پيرى است.

نهج البلاغه، حکمت 143.